Sunday, September 22, 2002

پست مدرنيسم از خودش استفاده مي كند براي اينكه به خودش برسد البته خودي كه كاملا هويت زدايي شده و جز حفره اي سياه كه از لايه هاي در هم تنيده خلا موجوديت يافته نيست . البته در نظر داشته باشيم كه اين تناقض اساسي پست مدرنيزم است تناقضي كاملا غير قطعي . پست مدرنيزم همه چيز را بازي مي بيند . كودكي را مجسم كنيد كه واژه ها را در اختيار دارد و همينطور ، مصالح ساختماني و يا مقداري رنگ و بومنقاشي او نه به طور دقيق به انجام كارش مي انديشد و نه اين انجام برايش مفهومي دارد او بازي مي كند و در اين بازي همه چيز برايش شوخي است براي همين از ” همه چيز “ استفاده مي كند تا عدم كارايي” همه چيز“ را نشان دهد . با نگرشي كولاژ ( تكه گذاري / اختلاط) گونه و التقاطي هر نوع حركتي را به قول لوترانژه فارغ از مقصد به پيش مي رود تحت الشعاع ” انحرافات ميل و زبان “ قرار داده و انگاره يا اين يا آن مدرنيستي را به هم اين و هم آن پست مدرنيسم اوايل راه و سپس به نه اين - نه آن راديكاليزه شده امروزي مي كشاند .
با اين همه پست مدرنيسم از هر ادعايي مبني بر ارائه راه حلي كه بتواند به نقطه قابل اتكايي بينجامد فارغ است و هنرمند پست مدرن هم با توجه به اينكه هيچ راه حلي ، حقيقت نهايي نيست ، راه را براي عبور همه جريانهاي فكري ، باز مي گذارد . اين رهايي و تهي بودگي حاصل از عدم پذيرش هر گونه تفكر از پيش تعيين شده منشعب يا منتهي به دگماتيسم
اين فرصت را به هنرمند پست مدرن مي دهد كه از فسيل شدگي پيش از موعد رهايي يافته و از ماترياليسم يك سويه و كلان نگر مدرنيستي به جانب نوعي بازي زباني بي طرف پرتاب شود.
ادامه دارد

Payam || 12:39 AM ||