در اصل ما حقیقتا خواستار وضعیت ناممکنی هستیم که فرجام نهایی کل ماجراست : انزوا ، تهدید درد ، دهشت از نیستی ، ولی ما ارضاء نمی شویم مگر به واسطه ی احساس تهوعی که با این وضعیت گره خورده است ، احساسی چنان هولناک که در دهشتی خاموش ما کل ماجرا را محال تلقی می کنیم ... به همین دلیل در اوج این آشوب و تلاطم که ما را دچار خیره سری و لجاجتی ساده لوحانه می کند ، امید بستن به پایان این وضعیت صرفا موجب فزونی رنج و عذاب می شود ... ژرژ باتای